Bericht uit klas 4:Tussen kunst en quarantaine

Afgelopen weken zeiden wij het vaak; wat is het een gekke tijd. 

Soms is het niet te bevatten, waar we in beland zijn met zijn allen.

Het is maar goed dat het lente is. Dat scheelt een hoop.

 De zon, het licht, de vogels in de tuin. 

Troostend..

En nu in de derde week, beginnen we elkaar toch wel echt te missen. 

Ik mis mijn collega's, de kinderen, maar ook de ouders. 

We zijn op school toch wel een hechte gemeenschap. 

Als mooie rode draad zijn we met elkaar verbonden via onze kinderen.  

Juist in deze gekke tijd, waar wij allemaal onze zorgen hebben, is het zo belangrijk om het kunstzinnige door te laten gaan. Op de vrijeschool is kunstzinnig onderwijs natuurlijk vanzelfsprekend. Wij schilderen veel, boetseren, maar zelfs bij de rekenlessen, taal, en niet te vergeten het periodeonderwijs, komt het kunstzinnige goed aan bod. 

Het maakt je creatief, ook in  je denken, je leert je fantasie te gebruiken en het draagt bij aan de  ontwikkeling van authenticiteit. 

Dus waren Juf Martine en ik het er over eens: het kunstzinnige moet hoe dan ook doorgaan.

Dus zo gezegd ging ik kunstzinnige opdrachten vloggen voor klas vier.
Dit is niet iets wat ik gemakkelijk doe. Het is wel een drempeltje waar ik even over heen moet. De eerste opdrachten waren simpele tekenopdrachten, nu weet ik dat klas vier heel graag tekent, dus die vinden dat vooral leuk om te doen. Als juf die juist vaak de kunstzinnige vakken aanbiedt begon me dat wel wat te irriteren. Schilderen en boetseren gaat nu toch wel een beetje lastig. Dus mijn creatief denken moet dan ook worden ingeschakeld. 

In deze gekke tijd merk ik dat ook ik wat onrustig ben, zoekend naar een draad door de dagen, maar ook simpele afleiding.  Nu is op het internet een hype gaande. 'Tussen kunst en quarantaine'. Na zelf drie foto's te hebben gemaakt wist ik opeens; dit is een super leuke opdracht voor onze school. Je moet je verdiepen in een kunstwerk en je maakt hem zelf na met drie items uit je huis. Na een hysterische vlog in elkaar gezet te hebben, met als bijlage wat voorbeelden van mij, was het wachten. Verschillende vragen gingen door mijn hoofd; Vinden de kinderen dit wel leuk om te doen? Is dit wel uitvoerbaar voor klas vier? 

Binnen twee uur kreeg ik de eerste resultaten in mijn mailbox; 

wat een leuke opdracht, stond er dan bij. Echt elke foto ontroerde me. 

Om op deze manier contact te hebben met elkaar is bizar, maar het is ook troostend.         Het verbindt.

 'Juf ik ben zo benieuwd naar de andere kunstwerken'. 

Ik schreef terug: 'Ik bewaar al jullie inzendingen en we gaan ze nabespreken. Dan leggen we ze op jullie tafel en lopen we een rondje, net als in een museum. Eigenlijk zoals we dat anders ook doen. Dan vertellen we elkaar wat we er over willen zeggen. 

We weten alleen nog niet wanneer dit zal zijn, maar die dag zal komen.

Wat zou dat een fijne dag zijn'.

Ik kan niet alle ingezonden kunstwerken plaatsen, het zijn er teveel. 

We hebben nou eenmaal een mooie volle klas vier.

Ook de niet geplaatste kunstwerken zijn prachtig. 

 Wat ik tegen de kinderen wil zeggen; 

'Wauw wat hebben jullie goed gewerkt.

 Ze zijn allemaal stuk voor stuk heel erg mooi geworden. 

Juf is trots. 

Nu ben ik wel vaker trots op jullie, maar nu ben ik trotser dan dat ik ooit was.'

Juf Arnika 

(alle foto's zijn met toestemming geplaatst)